Μπορούν τα νέα παιδιά να επιτύχουν κάτι ανάλογο στο μέλλον;

Οψόμεθα….

Με αυτά τα λόγια είχα κλείσει το άρθρο μου με τίτλο “Η λαμπρή τελετή των ‘‘αποκαλυπτήριων’’ του οικοδομήματος του Ελληνικού Μπάσκετ την 1η Σεπτεμβρίου του 2006’’ Τελικά ναι, είμαι βέβαιος ότι νέες επιτυχίες θα έρθουν για το ελληνικό μπάσκετ. Δεν είναι μόνο η εικόνα των παιχνιδιών και της απόδοσης των ελλήνων παικτών στο Μουντομπάσκετ αλλά αυτό το απίστευτο highlight με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στο πρώτο ημίχρονο του Σερβία-Ελλάδα

“ Όχι, κόουτς, σε παρακαλώ, κόουτς, μη με βγάλεις, ένα λεπτό, ένα λεπτό μόνο”.

Αυτό το παιδί μου θύμισε γιατί λάτρεψα αυτό το παιχνίδι από τότε που θυμάμαι το εαυτό μου…. Γιατί το χαίρεται από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και γιατί πάνω από όλα δείχνει την θέληση του αλλά και την ‘‘αρρώστια’’ του για το μπάσκετ και για την ομάδα.

Εντάξει θα συμφωνήσω αποτύχαμε, ο στόχος και το ταβάνι ίσως να ήταν τα προημιτελικά, από εκεί και πέρα θα κάναμε την υπέρβαση, αλλά ήταν ένας γλυκός αποκλεισμός, γλυκός γιατί χάσαμε από μία ομάδα που θύμισε την δικιά μας βραδιά της 1ης Σεπτεμβρίου του 2006 και από μία ομάδα που έχει το μπάσκετ στο DΝΑ της. Μην απορήσετε αν και οι Σέρβοι κάνουν μια βαριά ήταν στο επόμενο παιχνίδι, γιατί παιχνίδι όμοιο με το χτεσινό δεν πρόκειται να ξανακάνουν. Είναι η πρώτη φορά όμως που η ομάδα μας σε κάνει να πιστεύεις πως κάτι καλό ξεκινάει. Οι διεθνής μας χαίρονται το μπάσκετ με την Εθνική μας, το έβλεπες μέσα στους αγώνες, το έβλεπες στις δηλώσεις. Δεν ξέρω αν αυτό είναι έργο μόνο του κόουτς Κατσικάρη, είμαι σίγουρος όμως ότι ο Κατσικάρης πρέπει να μείνει διότι αφήνει τους παίκτες του να βγάλουν την προσωπικότητα τους μέσα στο παρκέ. Μέσα από αυτή την φιλοσοφία ήρθαν οι διακρίσεις και μέσα από αυτή θα ξαναέρθουν. Για όσους δεν το πιστεύουν δεν έχουν παρα να δούν αυτό το βιντεάκι…

http://www.youtube.com/watch?v=XCGcbLAzXjg