Ένα νησί με αμέτρητα εκκλησάκια, απάτητες, κατά κύριο λόγο, πλαγιές από τους περισσοτέρους ανθρώπους, όπου δεσπόζουν τα κατσίκια, ναι ναι τα κατσίκια και οι προβάτες. Όπου σταθείς και όπου βρεθείς κατσίκια θα δεις. Φυσικά υπάρχουν και τρεις ή τέσσερις οικισμοί πλην της πανέμορφης χώρας. Δρόμοι κατακοτράχαλοι για τις περισσότερες παραλίες και έτσι και εμείς την πρώτη μέρα πήραμε το δρόμο για τα «Καμινάκια», περίπου είκοσι λεπτά απόσταση από το Λιβάδι, όπου μέναμε στο Γιασεμί (η κυρία Γεωργία και ο κύριος Γιάννης όλα τα λεφτά). Ωχ που είμαι, χάθηκα πάλι στις σκέψεις, ααα ναι, στα Καμινάκια λοιπόν μια ταβέρνα όλη και όλη (Λίντα) με λιγοστές ξαπλώστρες, κόσμος όχι πολύς, πράγμα περίεργο για Αύγουστο μήνα και ενώ όλοι οι ντόπιοι έλεγαν ότι το νησί ήταν γεμάτο. Κάνουμε την πρώτη βουτιά και λίγο μακρύτερα, όχι πάνω από δύο μέτρα, ο Σταύρος Θεοδωράκης. Δεν ξέρω, αυτός ο τύπος εμένα με προδιέθετε να του μιλήσω, άστον σκέφτομαι να κάνει τον άνθρωπο τις διακοπές του με την ησυχία του, μόνο ένα γεια σας του είπα μόλις ήρθαμε σε απόσταση μισού μέτρου. Η ώρα περνάει και ανεβαίνουμε να φάμε στην Λίντα, κατσίκι στο φούρνο, κατσίκι κοκκινιστό, κατσίκι ψητό… Ωχ λέω νηστικοί θα μείνουμε, παραγγέλνουμε μια μπύρα να δροσίσουμε τα κορμιά μας… Αμ έλα που ο μικρός χαζεύει ένα Ford 4x4 και περνάει η δίψα μας σε δεύτερη μοίρα. Δύο αυτοκίνητα να είχε, λέει, θα τα πουλούσε για να πάρει ένα 4Χ4. Μόλις, όμως, ξύπνησε από το όνειρο ήπιαμε και την μπύρα μας, φάγαμε τα κατσίκια και τα γεμιστά μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το δωμάτιο.
Ευχάριστη έκπληξη. Η Ηλέκτρα και ο Σίμος στο νησί. Να πάτε και για βουτιά στις Βάτσες αν σας άρεσαν τα Καμινάκια μας είπαν, λες και το ήξεραν, λες και μας ήθελε ρε παιδί μου, φέρε ποτά και φέρε ποτά… Οπότε καταλαβαίνετε στις 2 το μεσημέρι σηκωθήκαμε την άλλη μερα. Προορισμός Βάτσες. Πανέμορφη παραλία και το πιο οργανωμένο μπητς μπαρ του νησιού, φοβερές μουσικές και άψογο σέρβις γιατί στην εξυπηρέτηση το νησί μοιάζει λίγο με την Ικαρία. Κοιτάω πίσω από την ξαπλώστρα μου (την οποία βρήκαμε καμιά ώρα μετά το ανεμοδούρι που φάγαμε) πάλι ο Σταύρος. Με έτρωγε ρε παιδί μου, τον κοιτάω, με κοιτάει και βγαίνει ο βλάχος από μέσα μου, πρώτη κουβέντα σε πληθυντικό αριθμό και μετά φουλ ενικό, απόρησε ο χριστιανός, αλλά ήθελα να τον ρωτήσω που να πάμε να φάμε. Ε ναι… είπε το μαγικό: θα πάρετε την Αττική Οδό του νησιού (όπως την λένε οι ντόπιοι) προς Βαθύ και συνέχισε μου λέει, μην σταματήσεις στο χωματόδρομο, πήγαινε όπου σε βγάλει ο δρόμος να βρείς την κυρία Μαρία στο Ταβερνάκι «Γαλήνη», μην πας όμως αργά γιατί μπορεί να μην σε ταΐσει… Ρε Σταύρο πήγα να του πω…μου αρέσει ο ύπνος. Τον ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία και τον αφήνω στην ηρεμία του.
Στο δρόμο για Βαθύ λοιπόν, γύρω στις 5 το απόγευμα, τελειώνει ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος και αρχίσει ένας ελαφρός κακοτράχαλος χωματοδρόμος, ερημιά παντού, μόνο κάτι εκκλησάκια και στο βάθος αντικρίζεις έναν κόλπο που δυσκολεύεσαι λίγο να βρεις την είσοδο της θάλασσας σε αυτόν. Φτάνοντας στο τέρμα αφήνω το αυτοκίνητο, από πάνω ο Αη Γιώργης, από κάτω η ταβέρνα της κυρίας Μαρίας πάνω από μια μικρή προβλήτα.
Μπαίνουμε μέσα σαν βρεγμένα γατιά μιας και έχει περάσει κάπως η ώρα και λέω δε θα μας ταΐσει. Μην κάνετε το λάθος και μπείτε βρεγμένοι… και δεν θα φάτε και θα σας κυνηγήσει με την σκούπα. Η κυρία Μαρία έχει μανία με την καθαριότητα. Δεν είμαι καλός στα γραπτά, δεν μπορώ να σας το περιγράψω αλλά εκεί ο χρόνος σταμάτησε, σελφ σέρβις το φαγητό, αφού βέβαια τα έχεις παραγγείλει πάλι μόνος σου. Λίγο παραδίπλα μας ο άντρας της κυρίας Μαρίας ο κυρ Μανώλης, τύπος φοβερός, λιγομίλητος, ατακαδόρος, και αν σε συμπαθήσει, που θα σε συμπαθήσει, θα σου φέρει και μπουρού τουρσί και αλμυρό και πολλά άλλα. Φεύγοντας του λέμε θα ξανάρθουμε αύριο. Και αύριο πάλι την Αττική Οδό και μετά το χωματόδρομο και να ‘σου πάλι στο Βαθύ. Κι η χαρά και το χαμόγελό τους που μας ξαναείδαν απερίγραπτα. Κι αν έμενα κι άλλο στο νησί, πάλι εκει θα πήγαινα, να κάνω βουτιές από την προβλήτα (να στεγνώνω οπωσδήποτε πριν ανέβω) και να τρώω στην κυρία Μαρία και στον κύριο Μανώλη εκεί που ο χρόνος σταματά και βρίσκεις την γαλήνη. Οπότε Σταύρο σε ευχαριστούμε.
